Verblijf of retreat in Tiziana's Herberg Zierikzee

Tiziana’s Herberg is ontstaan vanuit een eigen verlangen een stapje terug te doen vanuit de hectiek van alle dag en ruimte te creëren voor hen die die behoefte ook voelen.

In de herberg kom je tot rust op een manier die past bij jou. In de rustige gastenkamer is er alle ruimte om niets te doen, te verdwijnen in een goed boek, je verhaal te schrijven, een puzzel te maken of iets anders waar jij van houdt. Je kunt ook in de zitkamer of woonkeuken neerstrijken. Met lekker weer staan de tuindeuren wijd open en biedt de tuin nog wat lekkere plekjes om tot jezelf te komen. Zierikzee is een stad die uitnodigt tot wandelen en ontdekken.

In de herberg kom je tot rust op een manier die past bij jou.

Er staat een (gewone) fiets tot je beschikking. Elektrische fietsen of scooters zijn om de hoek te huur. Mocht er een behoefte zijn aan een ontspannende massage of andere behandeling dan kan ik in overleg een afspraak voor je maken. De Noordzee is, van deur tot handdoek op het strand, een klein half uurtje rijden met de auto. De Oosterschelde ligt op een steenworp afstand en zo ook het natuurgebied 'Plan Tureluur".

Het ontbijt is biologisch, vers en in overleg bereid en geserveerd. Voor de avondmaaltijd ben je vrij om aan te schuiven en met ons samen te eten.

Je komt hierdoor in een time-out van je dagelijks leven en kunt er van een afstandje naar kijken. Mijn plezier is om je in de watten te kunnen leggen.

Meer over de omgeving van Tiziana's Herberg.

Lees verder

Zelfreflectie en innerlijk werk zijn belangrijk voor mij.

In februari 2019 had ik een mooie ontmoeting met mezelf. Ik was op het strand bij Renesse. De jaarlijkse Strâo had daar de aftrap. (De Strâo is een mooie traditie op Schouwen. Het 'strandrijden' is een Zeeuwse traditie die mogelijk al stamt uit 1643. Als de werkpaarden na een lange winter op stal weer aan het werk gingen, werden de paardenvoeten in de zee gespoeld. Om de benen te verfrissen en om kleine ontstekingen van de huid te ontsmetten.)

Het was die dag een drukke bedoening met wel 110 paarden. Na eerst een stuk over het strand gegaan te zijn maakten zij een bocht en kwamen door het water terug. Het is niet de bedoeling dat enkel hun voeten en enkels in het water komen, maar dat vooral heel hun benen, tot (ver) boven de knie met het water in contact komen. Achteraan liepen twee mooie en grote knollen. Eén heel dapper door het koude water, de ander had daar geen zin in. Deze trok zich steeds wat verder van de zee af tussen de mensen massa door. De ruiter op dit paard had duidelijk moeite dit grote sterke dier naar de zee te sturen. Hij wilde niet! De andere ruiter zag de worsteling van de eerste en bood, zonder woorden, zijn hulp aan. Hij ging aan de strandkant naast het angstige paard rijden en zo stuurde het ene paard het andere paard alsnog richting de zee waar ook dit angstige paard zijn benen kon verfrissen en ontdoen van de donkerte van de winter.

Ik stond erbij, keer ernaar en werd overmand door emotie en voelde de tranen komen. Waarom?

Dit was mooi! Ja zeker. Heel mooi!! Zo mooi dat het mij beroerde. Iemand merkt dat iemand anders het moeilijk heeft en komt zonder eigenbelang helpen. Iemand ziet de ander werkelijk en handelt. Gezien worden en zonder voorwaarde geholpen worden. Dat raakt mij. Waarschijnlijk is dat ook mijn pijnpunt wat zachtjes aangeraakt wordt als ik een soortgelijke situatie tegenkom. Het raakt me, maar het doet geen pijn en ik verlies me er ook niet in. Het vormt geen belemmering voor mijzelf. Wel vertelt het me dat dat voor mij een belangrijk punt is. Gezien worden en het niet alleen te hoeven doen.

Dat is waarom ik doe (eender wat) wat ik doe. Werkelijk zien en, indien nodig, handelen.